Węglowodany

Składają się z kilku bloczków cukru. Do tej grupy należą m.in. rafinoza, stachioza czy werbaskoza. Są zbyt duże, by mogły być wykryte przez słodkie receptory, dlatego też nie zapewniają słodkich wrażeń. Występują w różnych roślinach strączkowych: fasoli, grochu czy soi. I to one są odpowiedzialne za żołądkowe „wariacje”. Dlaczego? Ponieważ nasz organizm nie posiada enzymów, które mogłyby rozłożyć oligosacharydy na mniejsze strawne jednostki (pojedyncze cukry). Przechodzą zatem niestrawione przez nasz przewód pokarmowy i są pożywką dla bakterii jelitowych (podobnie jak niestrawiona laktoza), a te z kolei produkują dwutlenek węgla i inne gazy.

Czy możemy temu jakoś zapobiec? Jedną z metod jest namaczanie ich w wodzie lub też wymiana pierwszej wody z gotowania na świeżą. Pozbywamy się wówczas większości rozpuszczonych w wodzie oligosacharydów, ale nie tylko ich. Tracimy również cenne witaminy, minerały i inne substancje (także te smakowo-zapachowe). Innym rozwiązaniem może być długie gotowanie, w trakcie którego część z oligosacharydów ulegnie w końcu rozpadowi na cukry proste. Nie zapominajmy, że bakterie przetwarzają oligosacharydy podczas procesu fermentacji. Także dobrą alternatywą dla tych, którzy boją się tych gastrycznych przebojów, jest spożywanie produktów fermentowanych takich jak miso czy sos sojowy. Oligosacharydy są rozkładane również podczas kiełkowania ziaren.